Το μαρτύριο του Σισύφου και άλλες ιστορίες προπόνησης.

Εάν ο βαρύγδουπος τίτλος και η αναφορά στην ελληνική μυθολογία σας κέντρισαν το ενδιαφέρον και σας προϊδέασαν για ένα κείμενο σοβαρό, βαθυστόχαστο και περίτεχνο, αν ετοιμαστήκατε να το διαβάσετε με τα γυαλιά σας και ένα φλυτζάνι τσάι ή ένα μπράντι, καθισμένοι σταυροπόδι δίπλα στο τζάκι, έχουμε την ηθική υποχρέωση να σας ενημερώσουμε ότι ο λόγος που γράφτηκε είναι μια κεκαλυμμένη δικαιολογία για να καταγραφεί κάπου επιτέλους η πιο επική ερώτηση που έχει ακουστεί σε προπόνηση πολεμικών τεχνών: “δάσκαλε, αν μας πυροβολήσουν τι άμυνα πρέπει να βγάλουμε;”.

Και μιας και μιλάμε για μυθολογία, μόλις καταρρίψαμε τον μύθο ότι δεν υπάρχουν χαζές ερωτήσεις. Υπάρχουν, και τις λατρεύουμε. Είναι κι αυτές μέρος της προπόνησης, και οποιοσδήποτε ασχολείται πολλά χρόνια με τις πολεμικές τέχνες δεν έχει αποφύγει είτε να τις κάνει, είτε να τις δεχτεί. Αν τις κοιτάξουμε σε βάθος, θα τις εκτιμήσουμε όχι μόνο για το ακούσιο χιούμορ τους, αλλά ως ένα εργαλείο να καταλάβουμε το πώς και το γιατί του κάθε μαθητή μικροσκοπικά, και το ποια είναι τα όρια και το πλαίσιο των πολεμικών τεχνών μακροσκοπικά.

Σ’ αυτό το κείμενο όλες οι ιστορίες και αναφορές είναι πέρα για πέρα αληθινές. Αν το κείμενο είχε μυρωδιά, θα ήταν σίγουρα αυτή της καμφοράς. Αν είχε ήχο, θα ήταν το κροτάλισμα της ωμοπλάτης το πρωί, αμέσως μετά το ξύπνημα. Αν είχε χρώμα, θα ήταν το μπλε, μωβ, κίτρινο και στο τέλος καφέ στον κύκλο της ζωής μιας μελανιάς. Αν ήταν κάποιο φαγητό, θα θέλαμε πολύ να ήταν όλα μαζί τα 8 γεύματα τη μέρα του Ronnie Coleman, αλλά θα αρκεστούμε είτε στο πρόχειρο και γρήγορο τοστ μετά την προπόνηση, που ακόμα και το ίδιο θέλει να τελειώσει η ζωή του το συντομότερο, είτε σε ένα αυγό, που διατηρεί όλες τις φιλοσοφικές και σημειολογικές του ιδιότητες σε οποιαδήποτε κουλτούρα και υποκουλτούρα, και μας ειρωνεύεται εκδικητικά με αυτές όταν το θυσιάζουμε στο βωμό της πρωτεΐνης. Άλλωστε, το αυγό είχε παίξει στην πρώτη ταινία Rocky, αξίζει σεβασμού.

Ας μείνουμε λίγο ακόμα στο θέμα του φαγητού, που είναι και το αντικείμενο της ερώτησης που στέκεται στο δεύτερο βάθρο των μεταλλίων, αμέσως κάτω από τη χρυσή ερώτηση περί πυροβολισμού. Πριν δύο δεκαετίες περίπου, δύο νέοι άντρες, κολλητοί φίλοι, αποφάσισαν να βγουν μια Παρασκευή. Ο ένας πεινούσε και πρότεινε στο τηλέφωνο να συναντηθούν πρώτα για φαγητό. Στη γειτονιά είχε ανοίξει πρόσφατα ένα κινέζικο εστιατόριο και τους φάνηκε καλή ιδέα να το δοκιμάσουν. Βρισκόταν σε ένα κάπως περίεργο σημείο, αντιτουριστικό θα λέγαμε, αλλά είχε μια ταμπέλα με κινέζικα γράμματα και κάτι δράκους, τα κινέζικα στο Σόχο του κοτζάμ Λονδίνου πιο πρόχειρα είναι έτσι κι αλλιώς, τέλος πάντων μπαίνουν μέσα, τους φαίνεται λίγο άδειο το μαγαζί, χαλάλι όμως, βλέπουν τον σερβιτόρο με το παραδοσιακό κινέζικο σακάκι και τον ρωτάνε: “Καλησπέρα, μπορούμε να δούμε το μενού;”. Για να μην τα πολυλογούμε, έμειναν τελικά για προπόνηση και έγιναν οι πρώτοι μαθητές που γράφτηκαν σ’ αυτήν την καινούργια σχολή κουνγκ φου.